شعر من

 منتظر

چقدر  از  تب عشقت   بسوزد   این  جانم                  بسان  جنگل  آتش  گرفته   می مانم 

دوچشم خودبه درو دل به سینه می لرزد                  توکی رسی وبه درمیزنی نمی دانم 

محبت   تو  برایم  چو آب  در صحراست                  ولی   برای   کویرت   مثال  بارانم 

برای  محض رضای    خدا  بیا  پیشم                دلم گرفته و   بارانی است چشمانم 

تمام جرم من عشق تو هست   تو ای گل               به حکم خود بکشم یا رهان ززندانم 

به   لحظه ای  که   بمیرم   اگر  برم   باشی               چو روی  ماه توبینم به مرگ خندانم