اولین حرف

 سلام 

سلام 

سلام

گاهی وقتها آدم دلش بدجوری میگیره،یهو هرچی غصه تو دنیاست میریزه تو دلش کم میمونه آدم از غصه بترکه یا دق کنه.

بعضیا اینجور موقعها میزنن زیر گریه و اونقد گریه گریه می کنن تا دلشون وابشه.بعضیا هم از خونه بیرون میزنن و شروع به قدم زدن میکنن،حالا این قدم زنی همراه با یه بارون مشدی هم باشه که نورعلی نور میشه.بعضیا هم آهنگ گوش میدن یا شروع به نوشتن میکنن یا کتاب می خونن. بعضیا هم دو رکعت نماز می خونن تا دلشون وا بشه(فکر میکنم بهترین کاری باشه که آدم میتونه اینجور موقعها انجام بده)،بستگی به آدمش داره که چه جورحال و هوایی داشته باشه. مثلا خود بنده می شینم جلوی یه دیوار سفیدو بهش زل میزنم،گاهی وقتها تا یک ساعت یا حتی دو ساعت هم طول میکشه وهمینجوری خیره به دیوارم. بیخیال.

اما گاهی وقتها هم آدم دلش پر از شادی میشه؛می خواد همه رو بخندونه، با این واون شوخی میکنه، بالا و پایین میپره یا مثلا شروع به کتاب خوندن میکنه یا می نویسه.سربه سر این واون میذاره و از این جور کارا .

خلاصه میخواد این شادی رو با بقیه هم تقسیم کنه و به همه بفهمونه که شاده؛البته نباید از حدش بگذرونه.

غرض از گفتن اینا این بود که منم این وبلاگو زدم تا حرفهای دلمو توش بنویسم، حالا ممکنه یکی خوشش بیاد یکی نه. ایشالا شما هم کمک می کنین  تا یه وبلاگ خوب و همیشه شادی داشته  باشیم

دلاتون پر از شادی باشه و غصه هاتون رو به زوال.

منتظر نوشته های بعدی باشین.